Rozdział 10 "Myślisz, że twoja krew czymś różni się od jej krwi?"

Rozdział 10

Adam przemierzał Zakazany Las szybkim, a zarazem pewnym krokiem. Cisza, przerywana jedynie odgłosem łamanych gałęzi oraz trzepotem szaty powiewającej na wietrze, zupełnie nie robiła na nim wrażenia. Nie zwracał uwagi na chłód czy na ciemność. Nie wydawał się być przestraszony, mimo że wielu nie odważyłoby się wejść tutaj w samotności o tak późnej godzinie. Wiele niebezpieczeństw mogło czaić się za rogiem, a jednak mężczyzna szedł coraz głębiej w las. Zatrzymał się dopiero, gdy doszedł do jeziora. Kilka metrów dalej już ktoś czekał na niego. Blask księżyca odbijał się w tafli wody, lecz zbyt wielkie emocje targały nauczycielem, aby podziwiać ten obraz. Posuwał się wzdłuż brzegu, stając twarzą w twarz z magicznym stworzeniem.

- Wyraźnie mówiłem, że to miał być brunet! – fuknął, zwracając się do centaura.

Pół człowiek, pół koń stał wyprostowany, nie przejmując się stanem swojego rozmówcy. Jego oczy wyrażały zdeterminowanie. Nie chciał poddawać się mężczyźnie.

- I był! Mam dość, szukaliśmy bruneta, którego nam opisywałeś i natknęliśmy się na tę dwójkę. To była idealna sytuacja. Moi ludzie głodują, nie mam więcej zamiaru przepuszczać takich okazji.

Nauczyciel prychnął z pogardą.

- Jesteście niemalże najsilniejsi w tym lesie. Znajdzie te stwory i zajmijcie się nimi.

- Myślisz, że nie próbujemy? Myślisz, że nie szukamy? – tym razem to centaur podniósł głos i zacisnął pięści. – Odkąd nie ma Dumbledora, wszystko się wali. Jeszcze trochę i zwrócę się do Hagrida, aby wpuścił tutaj więcej mniejszych zwierząt, bo wszyscy tu powymieramy. Musisz powiedzieć McGonagall o tych bestiach, inaczej nie mamy szans.

- Dobrze powiem jej. Za to chcę, żebyś złapał chociaż jedno z tych stworzeń i dał mi wtedy znać. Potrzebujemy jakiś informacji, czegokolwiek.  Nie możemy walczyć z czymś, czego nie znamy – Adam westchnął, pocierając czoło.

- Niczego nie obiecuję. Tropimy ich od jakiegoś tygodnia i nic. Wcześniej je widywaliśmy, a od wczoraj żaden z nas nie wiedział ani jednego zwierza.

- Więc ciesz się – powiedział sarkastycznie mężczyzna.- Podejrzewam, że na razie macie spokój, ale one wrócą, tego jestem pewny.

- Teraz zrobimy zapasy. Niedługo przyjdzie zima. Mam nadzieję, że te istoty nie radzą sobie dobrze w takich warunkach.

Nagle zza drzew wybiegł inny centaur, wyraźnie zaniepokojony. Gdy tylko dobiegł do tej dwójki, zwrócił się do lidera.

- Musisz jak najszybciej do nas wrócić – mówił szybko, łapiąc oddech. – Wyczytaliśmy w gwiazdach, że niedługo stanie się coś niedobrego – zerknął sugestywnie na nauczyciela, nie chcąc dzielić się z nim sekretem.

- Jak widzisz, muszę kończyć…

 – Jeszcze porozmawiamy… A co do chłopaka, to nawaliłeś i w przyszłości mi za to zapłacisz.

Nauczyciel odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę zamku, zostawiając centaury za sobą.

~*~

Rzadko kiedy w Wielkiej Sali zapadało takie milczenie, jak teraz. Dziewczęta modliły się w duchu, aby ten nieziemsko przystojny chłopak znalazł się w ich domu. Nawet stół nauczycieli wpatrywał się w nowego ucznia z zaciekawieniem. Po kilku sekundach, które dłużyły się w nieskończoność Tiara krzyknęła:

- Slytherin!

Cały stół Ślizgonów wstał klaszcząc, a dziewczyny z innych domów zrezygnowane wypuściły powietrze z płuc. Jack zszedł ze stołka i roześmiany ruszył w stronę uczniów Domu Węża. W międzyczasie zerknął na Hermionę, rzucając jej jakby przepraszające spojrzenie, na co ta odpowiedziała jedynie delikatnym uśmiechem.

- Ciekawe, jakim cudem trafił do Ślizgonów, skoro był taki miły? – Harry nie ukrywał zdziwienia. – Przecież on was uratował.

- Harry, jak widzisz, nie każdy z nich musi być zły – Hermiona starała się zatuszować rozczarowanie.

Miała ogromną nadzieję, że Jack trafi do jej domu. Zdążyła polubić tego chłopaka. I oczywiście zawdzięczała mu życie.  Teraz było tylko kwestią czasu, kiedy o niej zapomni. Nie chciała szufladkować Ślizgonów, ale naprawdę nieliczni byli w porządku wobec czarodziejów mugolskiego pochodzenia. Liczyła na to, że towarzystwo Zabiniego i Malfoy’a nie wpłynie źle na Jacka, że nie zacznie wyzywać jej od szlam.

- Hermionka nie smuć się! – uśmiechnęła się do niej Kate. – Jack mi obiecał, że nieważne do jakiego domu trafi, będzie dalej się nami opiekował!

Gryfonkę poruszyły te słowa, mimo że sama nie wiedziała czemu. Kate zawsze była pełna nadziei i optymizmu, aż zarażała nimi otoczenie.

- Pewnie masz rację, Kate – uśmiechnęła się. – A teraz szybko zjedzmy coś, bo zaraz Ronald nam wszystko pochłonie – popatrzyła z naganą na przyjaciela.

- Nho… co? Ghłodnhy… jetem – wymamrotał pomiędzy kolejnymi kęsami ogromnej kanapki.

- Jak on to w ogóle mieści w ustach? – zapytała z powagą Ginny, co zaowocowało śmiechem przyjaciół i morderczym spojrzeniem jej brata.

Jack usiadł naprzeciwko Blaise i Draco.

- Czyli jednak jestem gość – wyszczerzył się do kolegów.

- No, no gratulacje – Blaise skinął głową z uznaniem. – Ale tym samym tracisz wszelkie względy u pewnej Gryfonki.

- Nie, nie wydaje mi się – Jack nałożył sobie porcję puddingu.

- A jednak – burknął Draco. – Nie kojarzę żadnej pary w historii Hogwartu ślizgońsko-gryfońskiej.

- W takim razie mam nadzieję, że ja będę pierwszy – Jack odwrócił się w stronę Hermiony i puścił jej oczko.

Dziewczyna widząc to spłonęła szkarłatnym rumieńcem.

- Ja w to nie wierzę – westchnął Zabini, kręcąc głową. – Granger zachowuje się jak nieskalana dziewica…

- I co w tym dziwnego? – Draco zmarszczył czoło, spoglądając na przyjaciela.

Zabini nawet nie zdążył odpowiedzieć, gdyż w oka mgnieniu obok nich pojawiły się trzy Ślizgonki.

Dafne wpakowała się pomiędzy Draco, a Blaisem, Pansy usiadła zdecydowanie za blisko Smoka, a Jack po swojej prawej stronie miał rozchichotaną Astorię Greengrass.

- O czym tak rozmawiacie? – Pansy zatrzepotała rzęsami.

- O pięknych dziewczynach. I nie, Parkinson, nie o tobie mowa – Blaise drwiąco się uśmiechnął.

Na te słowa czarnowłosa prychnęła pogardliwie i wyprostowała się, a siostry Greengrass zaśmiały się słodko.

„Zbyt słodko”  pomyślał Jack, delikatnie zwiększając przestrzeń dzielącą go od Astorii.

Dziewczyny, które dosiadły się do chłopaków, owszem, były ładne, jednak brakowało im czegoś. I to na pewno nie pewności siebie. Każda z nich kilka pierwszych guzików w swojej koszuli miała rozpiętych, przez co świeciły dekoltem. Draco uważał, że to było po prostu prostackie, i może i działa, ale na takich ludzi na Weasley… Nie potrafiły zachować dystansu, ileż to razy blondyn musiał delikatnie, bo jednak kobieta to kobieta, spychać Pansy ze swoich kolan. Wiedział, że to była gra pozorów, że Pansy naprawdę nie była słodką idiotką, ale było tak po prostu było jej łatwiej.

- No Diable, jakie plany na wieczór? – Dafne znacząco uniosła brwi.

- Kotku, dzisiaj musimy iść grzecznie spać, jutro są lekcje – Zabini spojrzał na dziewczynę z miną niewiniątka.

- Oczywiście Blaise! Wpadnę wieczorem! – Dafne uśmiechnęła się, wstała i wyszła z Wielkiej Sali.

Jack pokręcił głową z niedowierzaniem.

- My też przyjdziemy!– odezwała się Pansy, podchwytując taktykę swojej koleżanki. Cmoknęła Draco w policzek i od razu wyszła, a za nią Astoria.

- To muszą być jakieś żarty – Jack spojrzał na chłopaków, jakby zaraz mieli krzyknąć „Prima Aprilis!”.

- Niestety, ciężka rola takich przystojniaków jak my – Zabini wydawał się być wyraźnie zmartwiony.

-Oj Diable, wiem, że akurat ty to lubisz – Draco zaśmiał się, czym spowodował prychnięcie przyjaciela.

-Czemu niby miałoby mi się podobać to, że mam na swoje zachcianki stado dziewczyn? – oburzył się, a następnie z uśmiechem dodał. – No dobra przyznaję się! Ale komu by się to nie podobało?!

Jack parsknął śmiechem. Od razu wiedział, że polubi tę dwójkę.

~*~

Hermiona wracała z kolacji pełna szczęścia. Wiedziała już, że Kate musiała mieć rację. Jack nie był jednym z nich. Był wyraźnie zniesmaczony lecącą na niego, jak mucha na lep, Astorią.  Hermiona nigdy nie lubiła tej Ślizgonki. Była jedną z tak zwanych „wrednych panienek”, które zawsze komentowały czyjąś fryzurę, czy ubiór. To, że Gryfonka pochodziła z mugolskiej rodziny, tylko pogarszało jej sytuację.

Dziewczyna mijała zakręt, kiedy do jej uszy dotarł głos jakiegoś chłopca.

- Hej, ty! Szlama Wanted – Hermiona poczuła jak jej ciało sztywnieje, a ręce zaciskają się w pięści. Ruszyła hardo w kierunku, z którego dobiegały ja kolejne wyzwiska.

- Nie dość, że pochodzi z mugolskiej rodzi, to już zapuszcza się do Zakazanego Lasu! Sama widzisz, że ten świat to nie miejsce dla takich ludzi jak ty…

Hermiona już wyszła zza rogu i stanęła jak wryta.

- A dla takich małych gnojków jak ty, owszem? – głos drugiego Prefekta Naczelnego był przesiąknięty lodem. – Myślisz, ze jesteś lepszy od niej? Bo co? Myślisz, że twoja krew czymś różni się od jej krwi? – blondyn powoli podchodził do młodego Ślizgona. – Jak masz na imię?

Draco Malfoy stał tyłem do Hermiony i był wyraźnie spięty. Z trudem powstrzymywał się, aby nie uderzyć, stojącego przed nim dzieciaka. Dziewczyna nie mogła się ruszyć, nie wiedząc, czy powinna jakkolwiek reagować.

-Max – wymamrotał po cichu chłopiec.

- Słucham? Mógłbyś powtórzyć, czy teraz nie masz tyle w sobie odwagi? – drwił Malfoy.

-M… Max – powiedział już głośniej.

-A więc Max, jeszcze raz zobaczę, że dokuczasz tej biednej Gryfonce, to zobaczymy, czym różni się twoja krew od innych? Czy jest, tak jak uważasz, lepsza? To samo dotyczy was! - zwrócił się tym razem do grona jedenastolatków stojących za Maxem. I uwierzcie mi, że Draco Malfoy dotrzymuje danego słowa. A teraz rozejść się! – krzyknął, a grupka Ślizgonów pobiegła prosto w stronę Hermiony.

- Dodatkowo odejmuję wam po 10 punktów - powiedziała, do mijających ją uczniów.

Wszyscy jęknęli. Draco odwrócił się i przez sekundę dziewczyna dostrzegła na jego twarzy zaskoczenie, następnie zastąpione drwiną.

- Nie przepuścisz żadnej okazji, żeby zabrać punkty Ślizgonom, prawda? – na jego twarzy zagościł drwiący uśmiech.

Hermiona prychnęła.

- Tak jakbyś ty odpuszczał Gryfonom…

Dwójka mierzyła się wzrokiem. Oczy Dracona były zimne, nie wyrażały żadnych uczuć, kiedy to Hermiona zawzięła się, że pierwsza nie odpuści. Nie da tej satysfakcji Malfoy’owi. Nie tym razem. Te kilka sekund, a może minut, przerwał im krzyk Kate.

-Dziękuję wam! – Kate podbiegła i uścisnęła blondyna. Chłopak zaskoczony spojrzał na dziewczynkę, tym samym odwracając wzrok od Hermiony. Brązowooka w duchu podziękowała jedenastolatce za ten gest, bo już dłużej nie wytrzymałaby chłodnego spojrzenia chłopaka. Chociaż w tym roku było inne. Hermiona nie potrafiła tego uzasadnić, ale było.

- Hej, nie ma za co, mała – Draco starał się nie okazywać zbyt dużo uczuć, ale ta dziewczynka potrafiła go poruszyć. Patrzyła na niego zawsze z taką wdzięcznością, że chłopaka chwytało za serce. – No już dobrze – powiedział, schylając się do niej i ocierając łzę. – On był zwykłym dupkiem.

Hermiona słysząc to sugestywnie chrząknęła. Blondyn nawet nie zdążył zareagować, gdyż Kate oderwała się od niego i pobiegła do Granger.

- Tobie też dziękuję! – krzyknęła, obejmując dziewczynę.

- Przecież wiesz, że nie ma za co – uśmiechnęła się do Gryfonki. – Chodź odprowadzę cie do dormitorium. Lepiej, żebyś się położyła. Od jutra zaczynasz zajęcia, musisz się wyspać.

Odchodząc jeszcze raz zerknęła na Malfoy’a. Chłopak stał z rękoma w kieszeni patrząc na Kate, lecz czując na sobie wzrok Hermiony, spojrzał na nią drwiną, mówiąc:

- Jeszcze się zobaczymy, Granger.

Gryfonka uśmiechnęła się z kpiną, niemal jak prawdziwa Ślizgonka.

- Na pewno, Malfoy. Jutro uwarzę znacznie lepszy eliksir.

Po tych słowach odwróciła się i poszła prosto do portretu Grubej Damy.

Malfoy stał jeszcze przez chwilę lustrując dziewczynę wzrokiem. Miała ładną sylwetkę, ale czy Jack mógł polecieć tylko na to? Miała tez ciepłe, brązowe oczy, jednak gdy tylko patrzyła na niego ich wyraz zmieniał się. Teraz szła wyprostowana, pewna siebie. Chodziła prawie identycznie jak jego matka…

Potrząsnął głową. Musi bardzo tęsknić za matką, skoro doszukuje się jej u Granger.

Gdy dziewczyny zniknęły z pola widzenia, wrócił do lochów. Musiał porządnie odpocząć.

***

No i mamy rozdział 10 ^^

Zaczęła mi się na poważnie nauka xD  Mówię Wam, że przy trzech rozszerzeniach jest co robić... Kiedy tylko mam czas piszę!

Mam nadzieję, że rozdział się spodoba ;) 

Pozdrawiam gorąco, Jess <3