Rozdział 2 "Jednak jego jasne oczy były skierowane wprost na Gryfonkę…"

             Rozdział 2

               

  Za Hermioną dreptał tłum przestraszonych pierwszorocznych. Każdy wytrzeszczał oczy, widząc schody, które przemieszczały się same i zagadujące każdego napotkanego ucznia obrazy.

- Proszę za mną! – przekrzykiwała tłum Lea - prefekt Hufflepuffu, chociaż jej podopieczni wcale nie wyglądali na takich, którzy chcieliby odłączyć się od bezpiecznej grupy.

- Hej Lea! Jak minęły wakacje?

-Miona! W sumie były świetne! Wyjechałam do Chorwacji, a ona okazała się wspaniała! Chociaż myślałam, że się tam ugotuję! A jak u ciebie?

- Ah też w porządku! Opowiem ci wszystko, jeśli jutro wpadniesz do mnie do dormitorium!

-Pewnie! Ja muszę lecieć – odpowiedziała szatynka. – Skręcamy w lewo! – zwróciła się do pierwszaków.

Hermiona doprowadziła swoich Gryfonów do dormitorium i usiadła w fotelu przed kominkiem. Myślami wróciła do przystojnego bruneta. Prawdę powiedziawszy, miała nadzieję na niesamowitą historię miłosną, w której to okazuje się, że Ian uczy się w Hogwarcie. Niestety życie jest tylko życiem. Podczas otwarcia roku szkolnego wzrokiem przeszukała całą Wielką Salę, ale nie zauważyła zielonookiego. A szkoda, bo Miona nigdy nie miała chłopaka. Ba! Nawet się nie całowała, a miała 18 lat! Zdarzało się, że żałowała, że postawiła na wiedzę. Może to płoszy niektórych. Ale natychmiast karciła się za takie myśli. Nie chciała być zależna od kogoś. Potrzebowała dobrej pracy, a do tego potrzebowała dobrych wyników w nauce. Tego lata dużo czasu spędziła czytając książki psychologiczne. Dzięki temu zyskała pewność siebie. Jeszcze zdarzały się momenty, w których nowo nabyta cecha gdzieś uciekała. W te wakacje Miona starała zadbać o siebie. I należy przyznać, że efekt był fenomenalny. Wcześniej bardzo garbiła się przez chodzenie z masą ciężkich tomiszczy  (i choć to jej nie przeszło), dzięki temu, że zaczęła biegać, teraz szła wyprostowana. Ubierała dziewczęco i podkreślała swoje walory. Postanowiła nawet delikatnie się malować. Kreska eyelinerem, mascara i błyszczyk jej w zupełności  wystarczały. Ale wciąż wygląd dla niej nie był najważniejszy. Po prostu tak lepiej się czuła.

***

Złote Trio długo ze sobą rozmawiało. Opowiadali sobie o wakacjach, wspominali wcześniejsze lata w Hogwarcie, aż nadeszła pora snu. Trzeba było się wyspać. Czekał ich ciężki tydzień. Rano zaczynali od ONMS, więc musieli zerwać się wcześniej z łóżek. Droga na błonia zajmowała dużo czasu. Gryfoni nie chcieli spóźnić się na pierwszą lekcję, tym bardziej, że była ona z nowym nauczycielem.

Pani prefekt naczelna weszła do swojego dormitorium. W pomieszczeniu znajdowała się czerwona kanapa, stojąca naprzeciwko kominka, a między nimi postawiony był mały stolik „do kawy”. Trochę dalej, nad komodą, wisiały zdjęcia Hermiony, jej rodziców, przyjaciół. Na drugim końcu pokoju umieszczono duże biurko i regał. Brązowooka wstrzymała oddech na ten widok. Tyle książek tylko dla niej! Kierując się w tamtą stronę, zauważyła ciemne, mahoniowe drzwi. Podeszła do nich i je otworzyła. Zobaczyła sypialnię, o jakiej marzyła. Ogromne łóżko małżeńskie ze złocistym baldachimem z pewnością przyciągało uwagę. Ale Miona od razu podbiegła do przeszklonej ściany z widokiem na jezioro. Na szybie przyklejona była karteczka: „Nie martw się, tych okien, ani pokoju z zewnątrz nie widać”. Dziewczyna po raz kolejny podziękowała Merlinowi za magię.

***

Pokój ogarniała ciemność. Jedynie blask księżyca padał na twarz dziewczyny. Leniwie otworzyła jedno oko, gdy nagle coś przemknęło za oknem. Gryfonka zerwała się. Natychmiast chwyciła różdżkę, która leżała na szafce nocnej. Znów cień. Tym razem większy. Hermiona przerażona spoglądała za siebie. Kolejny cień. Teraz zauważyła skrzydła. Uspokojona tym, że to najprawdopodobniej jakiś ptak, usiadła na łóżku. Trzask. Wstała. Za toaletką mignęły dwa czerwone punkty.

- Lumos! – krzyknęła zdenerwowana.

Pusto. Wzięła dwa głębokie wdechy, zgasiła światło i położyła się. Spojrzała jeszcze raz na zewnątrz. Na tle księżyca latało ogromne zwierzę. Nie przypomina sobie, aby widziała już coś takiego. Skierowała swój wzrok nad jezioro. Zamarła. Na brzegu stał mężczyzna ze skierowaną różdżką w jej stronę.

„Przecież on mnie nie widzi. Nie może.” myślała nerwowo. Jednak jego jasne oczy były skierowane wprost na Gryfonkę…

***

Dziewczyna zerwała się z łóżka spocona. Nigdy nie miewała takich snów. Miała wrażenie, że to wszystko działo się naprawdę. Ale najdziwniejsze, że nie pamiętała szczegółów. Przypominała sobie tylko ogarniający ją strach. Zdenerwowana spojrzała na zegarek. 5:30. Hermiona zrezygnowała z dalszego spania i udała się do łazienki. Po zrobieniu codziennej toalety ubrała się w mundurek szkolny. Tym razem nie zapięła koszuli na ostatni guzik, a krawat związała luźno pod szyją. Kiedy była już gotowa i spakowana, powędrowała wesoło w stronę swoich kochanych książek. Każdą z nich dokładnie oglądała. Znała już tytuły i autorów większości z lektur, gdy nagle ktoś zapukał. Hermiona z trudem oderwała się od zajęcia i otworzyła drzwi. U ich progu stał nie kto inny niż… Draco Malfoy!

Oszołomiony Draco Malfoy. Nie mniej jednak od Gryfonki.

- Witam – odezwał się. – Jestem tutaj, aby przekazać Ci wiadomość od McGonagall. Prosi, abyś zjawiła się u niej po trzeciej lekcji. Chce obgadać sprawy Prefektów.

- Ok. Dzięki Malfoy.

- Uwierz mi na słowo. Nie ma za co – powiedział po czym odszedł z dziwnym wyrazem twarzy. Ciężko to przyznać, ale Hermiona Granger zrobiła na nim wrażenie. Wyglądała inaczej. Wyglądała…

… Dobrze. Koszula idealnie podkreślała mięśnie, które sobie wyrobił. Ale Hermiona nie miała zamiaru myśleć o tym Śmierciożercy. Wiele przez niego nacierpiała i wiedziała, że wykorzystał Harry’ego. Miona nie była jedną z tych dziewczyn, które są w stanie spełnić każdą jego zachciankę jedynie po spojrzeniu w jego jasne oczy.

 „Zaraz, zaraz” pomyślała. Ogarnęło ją dziwne uczucie. Nie miała pojęcia dlaczego…

 *****

Hejka! Mam nadzieję, że ten rozdział się spodoba. Wg mnie nie wyszedł najgorzej :D Przepraszam, że tak mało Dramione, ale trzeba trochę pomęczyć naszych bohaterów. Bardzo proszę Was o komentowanie. Nawet nie macie pojęcia, ile to dla mnie znaczy. Naprawdę! A teraz podziękuję mojej Becie, która wyłapuje dosłownie WSZYSTKIE powtórzenia! (Co często jest wkurzające!) No to to było chyba na tyle! Do zobaczenia! 

PS Następny rozdział będzie jak zobaczę chociaż jeden komentarz ;_;